அரசியல் வர்த்தகமயமாகிவிட்டது - கவிஞர் யுகபாரதி நேர்காணல்

யுகபாரதி, கணையாழி இலக்கிய இதழில் பணியாற்றிய அனுபவம் கொண்டவர். அரசியல் பின்புலத்துடன் இயங்கும் கவிஞர்களில் முக்கியமானவர். ‘குறள் பீட’ விருது பெற்றவர். முனியாண்டி விலாஸ் என்ற கவிதைத் தொகுப்பை இப்போது கொண்டுவந்துள்ளார். பாடலாசிரியராக இயங்கும் அவருடன் திரைப்பாடலின் இன்றைய நிலை, கலை அரசியல் சூழல் குறித்து நிகழ்த்தப்பட்ட விரிவான உரையாடலின் ஒரு பகுதி...

ஆனந்தம் படத்தில் அறிமுகமாகி இன்றைக்கு முன்னணிப் பாடலாசிரியராக உள்ளீர்கள். இந்தப் பயணம் குறித்து...

‘பல்லாங்குழியின் வட்டம் பார்த்தேன்’ பாடம் மூலம் அறிமுகமானேன். 15 வருடங்கள் கடந்துவிட்டன. 1000 பாடல்களுக்கு மேல் எழுதிவிட்டேன். அங்கீகார ரீதியிலும், பொருளாதார ரீதியிலும் எல்லாமும் கிடைக்கும் என்ற இடத்திற்கு வந்திருக்கிறோம் எனத் தோன்றுகிறது. பாட்டுக்கான நுட்பங்களை எளிதாகக் கைக்கொள்ள முடிகிறது; என் மொழியில் எளிமையும் வந்திருக்கிறது. 

‘நேற்றைய காற்று’ என்னும் தலைப்பில் முன்னோடிப் பாடலாசிரியர்கள் பலரைக் குறித்து எழுதியுள்ளீர்கள். இந்த முயற்சி எப்படித் தோன்றியது?

‘காலத்தை வென்றவன் நீ’ என்ற பிரபலமான பாடலை எழுதியது அவினாசி மணி. ‘வேட்டையாடு விளையாடு’ என்ற பாடலின் ஆசிரியர் ஆலங்குடி சோமு. ஆனால், நாமோ பல மேடைகளில் அதை வாலி எழுதியதாகவும் கண்ணதாசன் எழுதியதாகவும் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறோம். மருதகாசியின் பாடலைப் பட்டுக்கோட்டையார் பாடல் என்று சொல்லும் நிலையும் இருக்கிறது. இதற்கெல்லாம் முறையான குறிப்புகள் இல்லை. மேலும் திரைப்பாடலில் இதுவரை என்னென்ன நடந்திருக்கிறது எனத் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும் என்பதாலும் அவர்களைக் குறித்து ஆய்வுசெய்து எழுதினேன். இதை விரிவாக எழுதும் திட்டமும் இருக்கிறது.

பாடல்களின் மெட்டுகளை எப்படிக் கையாள்கிறீர்கள்?

நான் பத்திரிகையாளனாக இருந்தவன். அதனால் மொழியைக் கையாளும் உத்தி எனக்குக் கைவரப்பட்டிருக்கிறது. பத்திரிகை யில் கட்டுரை எழுதுவதைப் போலத்தான் பாட்டு எழுதுவதும். கட்டுரைக்குத் தலைப்புபோல பாட்டுக்குப் பல்லவி. அதன் உள்ளடக்கத்தைப் போன்றதுதான் சரணம். எந்தச் செய்தியைச் சொன்னாலும் கட்டுரையில் சுவைபடச் சொல்ல வேண்டும். அந்த உத்திதான் பாடலுக்கும் தேவைப்படுகிறது. இதையே சிறந்த பாடலுக்கான சூத்திரமாகக் கருதுகிறேன்.

‘என் தாயோடும் பேசாத மவுனத்தை நீயே தந்தாய்’ என்பது போன்ற கவித்துவமிக்க வரிகளை உங்கள் சமீபத்திய பாடல்களில் பார்க்க முடிவதில்லையே?

அது திட்டமிட்ட ஒன்றுதான். இந்த முயற்சியை பிரபு சாலமனின் ‘மைனா’வில் தொடங்கினேன். அவரே முழுச் சுதந்திரத்தோடு என்னை எழுதப் பணித்தவர். தொடக்கத்தில் இசையமைப்பாளர் வித்தியாசகருக்கு எழுதும்போது தீவிரமான உவமைகளைக் கையாள வேண்டும் என மெனக்கெட்டேன். பிறகுதான் பாடல் என்பது மக்கள் மொழியில் எழுதப்பட வேண்டும் என்பது புரிந்தது. “நான் பேச நினைப்பதெல்லாம் நீ பேச வேண்டும்” என்ற எளிமையான விஷயத்தை, “எதையோ என் வாய் சொல்லத் தொடங்க, அதையே உன் வாய் சொல்லி அடங்க...” என நான் ஏன் நீட்டி முழக்க வேண்டும்?

பாடல்களில் உங்களுக்கு முன்னோடி என யாரைச் சொல்வீர்கள்?

ஆரம்பத்தில் என் முன்னோடிப் பாடலாசிரியர்கள் பலரையும் ஆர்வத்துடன் படித்தேன். கருத்தில், ஆழத்தில், அழகில், வடிவமைப்பில் என என் எல்லா வரையறைக்குள்ளும் வந்தவர் புலமைப்பித்தன். அவரைப் பின்தொடரலாம் என நினைத்தேன். ஆனால், அது அவ்வளவு எளிதல்ல என்பது பிற்பாடுதான் தெரிந்தது. அவர் போல எழுதலாம். ஆனால், அவராக முடியாது. எனவே, எனக்கென ஒரு தனித்துவத்தை உருவாக்க வேண்டும் என முயற்சிக்கிறேன்.

பாடலின் சூழலையும் தாண்டி ஒரு பாட்டில் என்ன சொல்ல விரும்புகிறீர்கள்?

முதலில் கதைக்கும் கதாபாத்திரத்துக்கும் தேவையானதைச் செய்வதைத்தான் இயக்குநர்களும் இசையமைப்பாளர்களும் விரும்புகிறார்கள். அதைத்தான் நானும் செய்ய விரும்புகிறேன். இன்றைக்குப் பெரும்பாலான பாடல்களில் காதலே பிரதானம். காதல் உணர்வுகளைப் பட்டியலிட்டுச் சொன்னாலும்கூட அதைத் தீர்மானிப்பவர் இயக்குநர்தான். இந்த எல்லைக்குள்தான் பூச்செடிகளை நடவும் வளர்க்கவும் வேண்டும்.

பட்டுக்கோட்டை கல்யாணசுந்தரம், உடுமலை நாராயணகவி, கண்ணதாசன் ஆகியோர்களால் தங்கள் அரசியலைக், காதல் பாடல்களில்கூட வெளிப்படுத்த முடிந்தது. இப்போது உள்ள பாடல்களில் இந்த அம்சம் இல்லையே...

இது இக்காலகட்டத்தின் பிரதிபலிப்பு. உடுமலை தீவிரமான சீர்திருத்தவாதி.பட்டுக்கோட்டையார் பொதுவுடைமைச் சிந்தனையாளர். கண்ணதாசன் பிற்காலத்தில் காங்கிரஸில் இணைந்தாலும்கூட அவர் ஒரு காலம்வரை திராவிட இயக்கச் சிந்தனையாளர். இதுபோல அன்றைக்கு இருந்த எல்லோருக்கும் இயங்க, அவர்கள் சார்ந்திருந்த இயக்கங்கள் இருந்தன. இயக்கங்களுக்குத் தீவிரமான கொள்கைகள் இருந்தன. இன்றைக்குக் கொள்கைகள் கொண்ட அரசியல் இயக்கங்கள் இல்லை. இருக்கின்ற இயக்கங்களுக்குக் கொள்கை களும் இல்லை. இடதுசாரி இயக்கங்களைத் தவிர்த்துப் பார்த்தால் ஒட்டுமொத்தமாக ஒருவித மொண்ணை அரசியல் சூழல்தான் நிலவுகிறது. பாடல்களில் மட்டுமல்ல, எல்லா விதமான செயல்பாட்டிலும் இதுதான் பிரதிபலிக்கிறது. அரசியல் சீர்திருத்தம் வந்தால்தான் இது மாறும்.

இந்நிலைக்குக் காரணம் சினிமா முழுவதும் வர்த்தகமயமாகிவிட்டதால்தானா?

இல்லை. அரசியலே வர்த்தகமயமாகி விட்டது. அந்தக் காலத்தில் நடிகர்களுக்குத் தீவிரமான அரசியல் நிலைப்பாடுகள் இருந்தன. அதைப் பாடல்களின் மூலம் வெளிப்படுத்த விரும்பினார்கள். ‘நான் இந்த அரசியல் இயக்கத்தைச் சேர்ந்தவன்’ என அவர்கள் மார்தட்டிக்கொண்டார்கள். இப்போது அப்படி எந்த நடிகரும் மார்தட்டிக்கொள்வதில்லை. அப்படிப்பட்ட அரசியல் இயக்கங்களும் இல்லை.

இப்போதும் அரசியல் பேசும் படங்கள் வருகின்றன அல்லவா?

சரிதான். ஆனால், பன்னாட்டு நிறுவனங்களை விமர்சிக்கும் படங்களிலும் பாடல்கள் பொதுவுடைமையைப் பேசுவதில்லை. ‘மெட்ராஸ்’ தலித் அரசியலைப் பேசும் படம் என்கிறார்கள். ஆனால், அதில் தலித் அரசியலின் முக்கியத்துவம் பேசும் ஒரு பாடலாவது உண்டா? கானா பாலாவின் ‘இறந்திடவா நீ பிறந்தாய்’ என்ற பாடலை மரண கானாவாகத்தான் பார்க்க முடியும். தலித் அரசியல் அதில் முழுமையாக வெளிப்பட்டிருக்கலாம் என்பது என் எண்ணம்.

அப்படியானல் இது இயக்குநர்களின் தவறா?

இயக்குநர்கள் இதை யோசிக்கலாம். பாடல்களில் கூடுதல் கவனம் எடுத்துக் கொள்ளலாம். அரசியல் படங்களுக்கான பாடல்களில் அரசியலைச் சொல்ல வேண்டிய அவசியம் இல்லை; வசனங்களில் சொன்னால் போதும் என நினைக்கிறார்கள். பாடல்களில் அரசியலைச் சொல்வதால் அதன் வியாபார நோக்கம் நிறைவேறாமல் போய்விடுமோ என நினைக்கிறார்கள். தவிர, அரசியல் பாடல்களைத் தொலைக்காட்சியில் ஒளிப்பரப்ப மாட்டார்கள். பாடல்கள் வெற்றி யடையாமல் போய்விட்டால் அதுவே படத்தைப் பற்றிய மதிப்பைக் குறைத்துவிடும் எனக் கருதிகிறார்கள். ‘சாட்டை’ என்கிற படம் முழுக்க முழுக்கக் கல்வி தொடர்பான படம். அந்தப் படத்தில், ‘கற்பி, ஒன்றுசேர், புரட்சிசெய்’ என்ற அம்பேத்கரின் முழக்கத்தை முன்வைத்து கல்வியின் அவசியத்தை வலியுறுத்தி, ‘நண்பா...’ என்று ஒரு பாடலை வைத்தோம். ஆனால், ‘ராங்கி, ராங்கி’ என்ற காதல் பாடலைத்தான் திரும்பத் திரும்பத் தொலைக்காட்சிகள் ஒளிபரப்பின.

மக்களின் ரசனைக்கு ஏற்ப அவர்கள் மாறியிருக்கிறார்கள் எனலாமா?

மக்கள் மீது பழி போடுவதை விரும்ப மாட்டேன். குத்துப்பாட்டுதான் வேண்டும் என மக்களா கேட்கிறார்கள்? அப்பாடல்களைப் பிரபலப்படுத்துவதில் தொலைக்காட்சிகள் முந்திக்கொள்கின்றன. உலக வேகத்துக்கு ஏற்ப மக்களை ஓடவைத்தால்தான் காசு. இதை ஒரு தொலைக்காட்சி செய்யும்போது அதையே இன்னொரு தொலைக்காட்சியும் செய்கிறது. தொடர்ந்து எல்லாத் தொலைக் காட்சியிலும் ஒளிபரப்பப்பட்டால் அந்தப் பாடல் வெற்றிபெற்ற பாடலாகக் கொள்ளப்படுகிறது. நான் எழுதிய ‘மன்மத ராசா’ பாடல் பலமுறை ஒளிபரப்பப்பட்ட வெற்றிப் பாடல். ஆனால், அதை இன்றைக்கு மக்கள் ரசிக்கிறார்களா?

அப்படியானால் ‘எந்தப் பாடலைக் கேட்டாலும் அந்தக் காலத்துப் பாடல்போல் இல்லை’ என்ற குற்றச்சாட்டு நியாயமானதுதானா?

இந்தக் குற்றச்சாட்டு மனரீதியான பதிவுகளிலிருந்து எழுகிறது. பதின்ம வயதில் உங்கள் மனதில் பதியக்கூடிய பாடல்தான் இறுதிக் காலம்வரை உள்ளுக்குள் ஒலித்துக்கொண்டே இருக்கும். முதன்முதலில் ரசித்த பெண்ணைத்தான் வாழ்நாள் முழுதும் தேடிக்கொண்டே இருப்போம். அப்படித் தான் 80-களின் பாடலையும் 60-களின் பாடலையும் அந்தந்த காலகட்டத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் இந்தக் காலப் பாடல்களுடன் ஒப்பிடுகிறார்கள். இன்றைக்குப் பதின்ம வயதில் உள்ளவர்கள் நாளைக்கு எங்களது பாடல்களை எதிர்காலப் பாடல்களுடன் ஒப்பிடுவார்கள். இது, தனி மனிதனின் சிந்தனையைச் சார்ந்ததே தவிர; இந்தக் குற்றச்சாட்டில் உண்மை இல்லை.

( தி இந்து, நவம்பர் 9, 2016)

ஆடூரின் பின்னேயும்

மலையாளத்தின் புகழ்பெற்ற சினிமா ஆளுமையான அடூர் கோபாலகிருஷ்ணனின் புதிய படம், மலையாளத்தின் சூப்பர் ஸ்டார்களான திலீப்பும் காவ்யாவும் நீண்ட இடைவேளைக்குப் பிறகு ஜோடி சேர்ந்துள்ள படம் எனப் பல எதிர்பார்ப்புகளுக்கு இடையில் வெளியாகியிருக்கிறது ‘பின்னயும்’.

லாட்ஜ் அறையில் ஒருவர் மர்மமான முறையில் இறந்து கிடக்கிறார். போலீஸார் பிரேதத்தைக் கைப்பற்றி விசாரணையைத் தொடங்குகிறார்கள். இதுதான் படத்தின் முதல் காட்சி. படம் ஒரு புலனாய்வுத் திரைக்கதையில் பயணிக்கப்போகிறது என்ற எதிர்பார்ப்பைத் தூண்டுகிறது. ஆனால் படம் அந்த விசாரணையை அங்கேயே விட்டுவிட்டுப் பதினேழு வருடங்களுக்கு முன்பு செல்கிறது.

அங்கு காக்கை கரையும் சத்தத்துடனான அடூரின் பிரத்யேகமான அன்றாடம் விரிகிறது. காதல் திருமணம் செய்துகொள்ளும் தேவி-புருஷோத்தமன் இருவரும்தான் ‘பின்னயும்’ படத்தின் நாயகர்கள். காதல் கைகூடியதுடன் சுபமடையும் படங்களின் பின் பகுதி என்னவாகும் என்பதன் தொடர்ச்சி என்றும் இதைச் சொல்லலாம். காதல் திருமணம் செய்துகொண்டு மனைவியின் தரவாட்டில் வாழும் புருஷோத்தமன், வேலையும் கூலியும் இல்லாமல் இருக்கிறான். இந்தத் தம்பதிக்கு ஒரு மகளும் இருக்கிறாள். இவர்களுடன் தேவியின் தந்தையும் அவளுடைய சீக்காளி சகோதரனும் அதே வீட்டில் வசித்துவருகிறார்கள்.

கடிதங்களால் தன் காதலை வரைந்து தேவியின் மனத்தை வசம்கொள்ளும் புருஷோத்தமனால் வாக்குறுதி அளித்தபடி சவுகரியமான லெளகீக வாழ்வைத் தேவிக்குத் தர முடியவில்லை. பேர்பெற்ற தரவாட்டின் ஒரே பெண்ணான தேவி, தன் வீட்டாரின் வற்புறுத்தல்களை மீறி புருஷேத்தமனைக் கரம் பிடித்தது தவறோ என எண்ணும் நிலைக்கு வருகிறாள். அவளது இந்த எண்ணம் அவன் மீதான வெறுப்பாக வெளிப்படுகிறது. புருஷோத்தமனுக்குப் பதில் அவள் வேலைக்குச் செல்கிறாள். அவளது வருவாயும் அவளுடைய தந்தையின் ஓய்வூதியமும்தான் அந்தக் குடும்பத்தின் ஜீவிதப் பாட்டைத் தீர்க்கின்றன. அந்தப் பேர்பெற்ற தரவாட்டின் மானம் காக்க வேண்டியாவது புருஷோத்தமன் வேலைக்குச் செல்ல வேண்டும். ஆனால் அவன் தொடர்ந்து நிராகரிக்கப்படுகிறான். இதனால் அவனது இருப்பின் ஆதாரமான தேவியின் பிரியத்தையும் இழக்க நேரிடுகிறது.

திலீப், காவ்யா மாதவன், நெடுமுடி வேணு, இந்திரன்ஸ், விஜயராகவன் ஆகியோரின் பங்களிப்புகள் இந்தப் பின்னணியை ஜீவனுள்ள காட்சிகளாக்கியுள்ளன. இதை உருவாக்குவதில் அடூர் மாஸ்டர். அதை நிரூபித்தும் உள்ளார். 23 நாட்களில் குறைந்த முதலீட்டில் திட்டமிட்டபடி படத்தை உருவாக்கியிருக்கிறார்.

ஆனால் முதல் பாதிக்குப் பிறகு படத்தின் காட்சிகளுக்கு இறக்கை முளைக்க, வவ்வால்கள் போல் அவை தலைகீழாகப் பறக்கின்றன. முதல் பாதியில் சாதுவாக வந்த கதை மாந்தர்களுக்கு வேட்டை மிருகங்களின் கோரப் பற்கள் முளைக்கின்றன. ஒரு இரவு உணவுக்குப் பிறகான கதையாடல் போல் ஒரு கொலைக்குத் திட்டமிடுகிறார்கள். இதற்கான காரணங்களைப் புருஷோத்தமன் கதாபாத்திரம் மூலம் இயக்குநர் சொல்ல விழைகிறார். ஆனால் அது யதார்த்தமாக வெளிப்படவில்லை.

புருஷோத்தமன் வெளிநாட்டு வேலை கிடைத்துப் போன பிறகு காட்சிகள் துரித கதியில் வேகம் எடுக்கின்றன. ஆனால் இயல்பாக இல்லை. 17 வருஷங்களாக மாயமாகிவிட்ட புருஷோத்தமனைக் குறித்து அவரது குடும்பத்தாரைப் போலப் பார்வையாளர்களுக்கும் சிரத்தை இல்லாமல் போகிறது.

படத்தின் பின் பாதியைவிட முன்பாதி மிக நேர்த்தியாக உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஆனால் ஒட்டவே முடியாத இரு வேறு துண்டுக் கதைகளாகப் படத்தின் இரு பகுதிகளும் ஒன்றையொன்று விலக்குகின்றன. பின்பகுதிக் கதை, உண்மையில் நடந்த ஒரு சம்பவம் எனச் சொல்லப்படுகிறது. கதையின் மையமான அதற்கு நியாயம் செய்யத்தான் சினிமாவும் முயல்கிறது. அதற்கான சூழல் விவரிப்பாகத்தான் அடூர் முன்பாதிக் காட்சிகளை உருவாக்கியிருக்கிறார். நவீன உலகின் தேவைகளுக்கான குற்றம் ஒன்றைச் செய்யவைக்க, அவர் இருபது வருடங்களுக்கு முன்னரான அவரது படங்களின் கதாபாத்திரங்களைத் தேடிப் போயிருக்கிறார் எனத் தோன்றுகிறது.

புருஷோத்தமனுக்கு வேலையும் கிடைத்துவிடுகிறது. தேவியின் பிரியமும் திரும்புகிறது. கதை இப்படிப் போகும்போது பாவ, புண்ணியங்களுக்கு அஞ்சும் எளிய நடுத்தர வர்க்கத்து ஆட்கள் இந்தக் குற்றத்துக்குத் துணிவதற்கான காரணம் தெளிவாகச் சொல்லப்படவில்லை.

கொல்லம் மாவட்டத்தில் உள்ள சாஸ்தம்கோட்டா என்னும் கிராமத்திலுள்ள வீட்டில்தான் படத்தின் பெரும்பாலான காட்சிகள் படமாக்கப்பட்டுள்ளன. சில காட்சிகள் மட்டுமே வெளியே படமாக்கப்பட்டுள்ளன. வேலையில்லாத் திண்டாட்டம், இன்ஷ்யூரன்ஸ் மோசடி, நுகர்வுக் கலாச்சாரம் எனப் பல சமூக நிகழ்வுகளைப் படத்தின் கதாபத்திரங்கள் வசனங்களாகப் பேசுகின்றன. ஆனால் அந்தச் சமூக மாற்றம் படத்தில் பதிவுசெய்யப்பட்டதாகத் தெரியவில்லை. 

இந்தக் கதை 17 ஆண்டுகளுக்கு முன் நடப்பதாகச் சொல்லப்படுகிறது. அதற்கு ஒரு எட்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு கதாநாயகன் பட்டம் பெறுகிறான். ஆனால் இந்தக் காலகட்டத்தில் உலகமயமாக்கல் வந்துவிட்டது. அப்போது வேலையில்லாத் திண்டாட்டம் ஒரு பெரும் சமூக நிகழ்வாக இல்லை. தனிப்பட்ட ஆளுமை சார்ந்துதான் இருக்க வாய்ப்பிருக்கிறது. மேலும் அந்தக் காலகட்டத்தில் செல்போன், சாட்டிலைட் சானல்கள் அறிமுகமாகிவிட்டன. இவையெல்லாம் நம் அன்றாடங்களில் பெரும் பாதிப்பை விளைவித்த சமூக நிகழ்வுகள். ஆனால் படத்தில் ஒரு தொலைக்காட்சிப் பெட்டிகூட இல்லை. குழந்தையின் விளையாட்டுப் பொருள்கள்கூட 80களில் வழக்கில் இருந்த கீ கொடுக்கும் பொம்மைகள். இந்தப் பொம்மைகள் 2000-ல் துபாயில் வாங்கப்பட்டவையாகச் சித்திரிக்கப்பட்டுள்ளன.

நுகர்வுக் கலாச்சாரத்தால் உண்டாகும் பணத்தாசையையும் அதனால் பெருகும் குற்றங்களையும் சித்தரிப்பதுதான் படத்தின் நோக்கம் எனலாம். ஆனால் இதைச் சொல்ல வேண்டும் என்ற தீர்க்கம் இருந்த அளவு அதைச் சொல்வதற்கான திட்டமான திரைமொழி படத்தில் வெளிப்படவில்லை. உலக அளவில் மிகச் சிறந்த படங்களுள் ஒன்று ‘எலிப்பத்தாயம்’. அதுபோன்ற படத்தை அடூரால்கூட இனி உருவாக்க முடியாது எனச் சொல்லப்படுவதுண்டு. ‘பின்னயும்’ அதை உறுதிப்படுத்தியுள்ளது.

(தி இந்து ஆகஸ்ட் 26, 2016)

ஒரு விநோதக் கனவு

மலையாள எழுத்தாளர் வைக்கம் முகம்மது பஷீரின் அதே எள்ளல் நடை கைவரப்பெற்றவர் மலையாளத்தின் இளம் தலைமுறை எழுத்தாளர் உண்ணி ஆர். மாத்ருபூமி இதழில் வெளிவந்த அவரது சிறுகதையான ‘லீலா’வை மலையாளத்தின் முன்னணி இயக்குநர் ரஞ்சித் திரைப்படமாக்கியிருக்கிறார். 

இலக்கியப் பிரதிகள் திரைப்படமாகப் பரிணாமம் பெறுவது மலையாளத்தைப் பொறுத்தவரை புதிதல்ல. ஆனால் உண்ணியின் இந்தக் கதை வெகுஜன ரசனைக்கு அப்பாற்பட்டது; நடுத்தர வர்க்கத்தின் புனிதங்களை முற்றத்தில் இறக்கிக் கிண்டலுக்குள்ளாக்குவது. (இந்தக் கதை கவிஞர் சுகுமாரன் மொழிபெயர்ப்பில் உயிர்மையில் வெளிவந்துள்ளது)

குட்டியப்பன், தந்தையும் தாயும் இல்லாத வசதி படைத்த குடும்பத்தின் வாரிசு; பணக்கார அநாதை. கம்யூனிஸ்ட் தலைவர் இ.எம்.எஸ்.நம்பூதிரிபாடு, மர்லின் மன்றோ, புருஸ் லீ ஆகியோர் படங்களை ஒரே ஃப்ரேமுக்குள் தலைக்கு மேல் மாட்டி வைத்திருக்கிறான். அதில் ஒரு அணையா மின்விளக்கு துடித்துக்கொண்டிருக்கிறது, குட்டியப்பனின் மனத்தைப் போல. ஒரு இடத்தில் நிற்காத கால்கள் அவனுக்கு.

இலக்கில்லாத வாழ்க்கையைக் கொண்டிருக்கும் குட்டியப்பனுக்கு இல்லாத பழக்கங்கள் இல்லை. குட்டியப்பனின் இந்த நடவடிக்கைகளுக்குத் துணை நிற்பவர் சூதுவாதறியாப் பிள்ளைச் சேட்டன். குட்டியப்பன் இழுத்த இழுப்புக்கெல்லாம் செல்பவர். அதனால் அவர் மனைவியிடம் வாங்கிக் கட்டிக்கொள்பவர். ஒருநாள் நள்ளிரவில் பிள்ளைச் சேட்டனின் வீட்டுக் கதவைத் தட்டி எழுப்பி, தனக்கொரு யானை வாங்க வேண்டும் என்ற ஆசையைக் குட்டியப்பன் வெளிப்படுத்துகிறான்; பிள்ளைச் சேட்டன் கூட வர வேண்டும் எனக் கேட்கிறான். குட்டியப்பன் பேச்சுக்கு மறுபேச்சு பேசாத பிள்ளைச் சேட்டன் சம்மதிக்கிறார். காலையில் யானை தேடிச் செல்பவதற்குப் பதிலாக குமரகம் பகுதியில் பாலியல் தொழில் தரகரனிடம் ‘ஒருமுறை வாக்களித்த பெண்’ கிடைக்குமா, எனத் தேடியலைகிறான் குட்டியப்பன். பிள்ளைச் சேட்டனுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. “யானை வாங்கினால் ஆரத்தி எடுக்கப் பெண் வேண்டாமா?” எனக் குட்டியப்பன் இடக்காகக் கேட்கிறான்.

யானையையும் பெண்ணையும் தேடிப் பசுமையான வயநாடு, குமரகம் பகுதிகளில் பயணிக்கிறது லீலா. சிறுகதையாக இருட்டான பகுதிகளைக் கொண்டது லீலா. சினிமா அந்த இடங்களில் விளக்கை ஏற்றியிருக்கிறது. சிறுகதையில் முதலிலேயே சொல்லப்பட்டுவிட்ட காரணத்தை மறைத்து, பார்வையாளர்களின் ஆவலைத் தூண்ட முயல்கிறது சினிமா. சிறுகதை, பிள்ளைச் சேட்டன் கதாபாத்திரத்தின் குரலில் விவரிக்கப்பட்டிருக்கும். சினிமா பிள்ளைச் சேட்டனைச் சாட்சியாகக் கொண்டு காட்சிப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. திரைக்கதையையும் உண்ணியே எழுதியிருக்கிறார்.

சிறுகதையில் வெளிப்படாத குட்டியப்பன் கதாபாத்திரத்தின் குணங்களை சினிமாவில் சித்திரித்திருக்கிறார். இறந்துபோன குட்டியப்பனின் சித்தி, அவனது மனசாட்சியாக, ஒரு தேவதையாக வருகிறார். உணர்ச்சிகரமாக உருப்பெற வேண்டிய இந்தக் காட்சியை, தேவதைகள் குறித்த கற்பனைகளைக் கிண்டலடிப்பதாக அமைத்திருக்கிறார்.

கதை வெகுஜன ரசனைக்கு அப்பாற்பட்டது என்பதால் வசனங்களை நகைச்சுவைத் தெறிப்புகளுடன் உருவாக்கியிருக்கிறார்கள் எனலாம். மகாத்மா காந்தியிலிருந்து கேரளத்தின் மூத்த காங்கிரஸ் தலைவர் பி.டி.சாக்கோவரை எல்லாரையும் வம்புக்கு இழுக்கின்றன வசனங்கள். குட்டியப்பன் பாத்திரத்தின் தனித்துவமான குணம் வசீகரிக்கும் வகையில் வெளிப்பட்டுள்ளது. நடுத்தர வர்க்க மனநிலை கொண்டவர்கள் தாண்ட முடியாத புனிதங்களைப் போகிறபோக்கில் ஒரு எட்டில், ஒரு சொல்லில் தாண்டிச் செல்பவனாக, குற்றவுணர்வற்றவனாக குட்டியப்பன் இருக்கிறான். ஓய்வுபெற்ற பாலியல் தொழிலாளர்களை குட்டியப்பன் கவுரவிக்கும் காட்சியும் உள்ளது.

குட்டியப்பன் கதாபாத்திரத்துக்கான சிறந்த தேர்வு பிஜூ மேனன். ஏற்கனவே இதேபோன்ற கதாபாத்திரங்களில் நடித்திருந்த அனுபவம் அவருக்கு இதில் கைகொடுக்கிறது. நடக்கவுள்ள கேரள மாநிலத் தேர்தலில் காங்கிரஸ் வேட்பாளரான நடிகர் ஜெகதீஸ் சொந்த மகளிடமே தவறாக நடந்துகொள்ளும் தந்தையாக நடித்துள்ளார். படத்தின் சிறப்பான நடிப்பு பிள்ளைச் சேட்டனாக நடித்திருக்கும் விஜயராகவனுடையது.

பிள்ளைச் சேட்டன் ஒரு தத்தி. அவருக்குப் புனிதங்களும் வேண்டும். திருட்டு ருசியும் வேண்டும். நடுத்தர வர்க்கத்தின் மன இருட்டை இந்தப் பாத்திரத்தின் வழியாக இயல்பாக வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார் விஜயராகவன். தன் மகளுக்கும் தந்தையால் பாதிக்கப்பட்ட பார்வதிக்கும் ஒரு வயது வித்தியாசம்தான் எனக் குட்டியப்பன் சொல்லும்போது, நடுத்தர வர்க்கத் தகப்பனாக விஜயராகவன் நுட்பமான உணர்ச்சிகளை வெளிப்படுத்துகிறார். அதில் அதிர்ச்சி மட்டுமல்ல; பயமும் உள்ளது.

குட்டியப்பன் கண்ட ஒரு விநோதக் கனவுதான் லீலா. அவன் தேடிக் கண்டுபிடிக்கும் அந்தப் பெண்ணுக்கும் லீலா என்று பெயரிடுகிறான். ஒரு வார்த்தைகூடப் பேசாதவளான அவள், மொத்தக் கதையின் பாரமாக வருகிறாள். குற்றவுணர்வற்ற குட்டியப்பனின் என்றென்றைக்குமான பாவமாக ஆகிறாள்.
(தி இந்து ஏப்ரல் 29 2016) 

லட்சியங்கள் அற்ற அரசியலைச் சொல்லும் கவிதைகள்

பெருந்தேவி

பெருந்தேவியின் கவிதைகள் வெளிவரும் இந்தக் காலகட்டம் வெற்றிக்கும் தோல்விக்கும் அப்பாற்பட்டதாக ஆகியிருக்கிறது. உதாரணமாக கபாலியை எடுத்துக்கொள்ளுங்கள். கபாலி அளவுக்கு வேறு எந்த சமூக விஷயமும் இந்தளவு விவாதிக்கப்பட்டதில்லை என நினைக்கிறேன். இரு குழுக்களாகப் பிரிந்துகொண்டு விவாதிக்கிறார்கள்; சண்டையிடுகிறார்கள். உண்மையில் கபாலி வெற்றிப் படமா? தோல்விப் படமா? இதற்கான விடையை யாராலும் அறுதியிட்டுச் சொல்ல முடியவில்லை. இந்த நிலைதான் இலக்கியத்துக்கும். எந்த ஒரு படைப்பும் மதிப்பீட்டு ரீதியாக உள்வாங்கி பேசப்படுவதில்லை. ஒன்று அருமை. இலையென்றால் மொக்கை. இதைத் தாண்டி பெரிய அளவில் விமர்சனம் இல்லை.

சினிமாவில் சொல்லப்படுவதுபோல வாய்ப்பேச்சின் வழியாகவும் இன்று ஒரு கவிதையை, கதையை கொண்டுபோய்விட முடிகிறது. அதற்கு அந்தத் திராணி இருக்கிறதா என்பது இரண்டாம் பட்சம்தான். குறிப்பிட்ட சிலரின் எல்லாக் கவிதைகளும், கதைகளும் சிறப்பானவையாகக் கொண்டாடப்படுகின்றன. இந்த வாய்ப்பேச்சு போகிறபோக்கில் நடப்பதில்லை. திட்டமாகச் செயல்படுத்தப்படுவதாகவே நினைக்கிறேன். இதற்கெல்லாம் வெளியேதான் பெருந்தேவி இருக்கிறார். பெருந்தேவியின் கவிதைகள் இருக்கின்றன..

…

ஞானக்கூத்தன்

தமிழின் புதுக்கவிதை உருவாகி ஒரு எழுபது வருடங்கள் கடந்துவிட்டன. பாரதிக்குப் பிறகான வசன கவிதையின் முயற்சியின் ஒரு கிளையாக பிச்சமூர்த்தியைச் சொன்னால் அதன் மற்றொரு கிளை க.நா.சு.. புதுக்கவிதைக்கெனத் திண்ணிய இலக்கிணங்கள் இல்லாதபோது க.நா.சு. அதைத் திட்டமிட முயன்றார். கவிதையின் அலங்காரங்களை களைய வேண்டும். பிச்சமூர்த்தியின் பார்வை இதற்கு நேர் எதிராக இருந்திருக்கிறது . ஆனால் க.நா.சு.  என்னும் கிளையிலிருந்துதான் தமிழ்ப் புதுக்கவிதை தளிர்த்து வளர்ந்திருக்கிறது. அந்தக் கிளையின் சிறு இலையாக நான் இதை உணர்ந்து சொல்கிறேன்.

க.நா.சு.க்குப் பிறகான தமிழ்க் கவிதையின் தொடர்ச்சி ஞானக்கூத்தனின் வரவு விஷேசமானது. ஏனெனில்  புதுக்கவிதைகளில் தீர்க்கமான அரசியலை, அங்கதத் தெறிப்புகளைத் தொடங்கிவைத்தவர் அவரே. அல்லது இவ்வளவு பெரும்பரப்பில் அதைச் செய்து காட்டியவர் அவர்தான். காலமேகப் புலவர், ஒளவையின் தனிப் பாடல் திரட்டு போன்றவற்றை மரபில் இவருக்கு முன்பாகச் சொல்லாலம்.  ழாக் பிரவரின் சொற்கள் மொழிபெயர்க்கப்படுவதற்கு முன்பே ஞானக்கூத்தன் நிறைய எழுதியிருக்கிறார்.

ஆத்மாநாம்

ஞானக்கூத்தனுக்குப் பிறகு 70களில் ஒரு பெரும் படை கிளம்பி வந்தது. அதன் தொடர்ச்சி என ஆத்மாநாம், சமயவேல் ஆகியவர்களைச் சொல்லலாம்.

90களில் எழுதத் தொடங்கிய பெருந்தேவியின் கவிதைகளுக்கும் அந்தத் திராணி இருக்கிறது என நினைக்கிறேன். தன்மைப் பொருள் கவிதைகளிலும் இந்த எள்ளலை பெருந்தேவியின் கவிதைகள் கொண்டிருக்கின்றன.

…

90-களில் பெருந்தேவியின் முதல் கவிதை வெளிவருகிறது. சமீபத்தில் அவரது நான்காவது தொகுப்பு வெளிவந்துள்ளது. கிட்டத்தட்ட இருபந்தைந்து ஆண்டுகள் அவரது கவிதை பயணித்திருக்கிறது. நம் வாழ்க்கையில் பெரும் மாற்றங்களை ஏற்படுத்திய செல்போன் போன்ற தகவல் புரட்சி 90களில்தான் அறிமுகமாகிறது. பெண்கள் தங்கள் உடலைக் கவிதைகளில் அறிவிக்கிறார்கள். ஒரு புதிய தலைமுறை வருகிறது. இதற்கிடையில் கவிதையிலும், வெளியிலும் நிகழ்ந்த மாற்றங்களை பெருந்தேவியின் கவிதை உள்வாங்கியிருக்கிறது. விளக்கு அணைக்கப்பட்ட அறையின் கணினி ஒளியை, செல்போன் கட்டணம் மலிவான பிறகு அதிகரித்த உரையாடல்களின் அலுப்பை, மின்னஞ்சல் அரட்டையை, ஃபேஸ்புக் கருத்துத் தெறிப்புகளை எல்லாம் இவரது கவிதைகளில் உணர முடிகிறது. 

சிலப்பதிகார நாயகி மதுரையை எரித்ததுபோல் பெருந்தேவியின் கவிதைகள் பேருருவாகச் சில இடங்களில் எழுகின்றன. சில இடங்களில் அடுக்குமாடிக் குடியிருப்பின் நாய்க்குட்டியாகவும் தன்மைப் பொருள் பேசுகின்றன. சில கவிதைகள் மரபின் தன்மையுடன் இருக்கின்றன. க.நா.சு., மரபுத் தன்மைகளைப் புதுக்கவிதையின் அம்சங்களாகப் பார்க்கவில்லை. ஆனால் பெருந்தேவி இதைத் திரும்பத் திரும்பப் பிரயோகித்துப் பார்த்திருக்கிறார்.

…

70களின் கவிதைகள், தொழில் நுட்பங்களுக்காக நிறைய மெனக்கிட்டது. மூன்று சொற்கள் பிரயோகிக்க வேண்டிய இடத்தில் ஒரு சொல்லைப் பிரயோகித்தார்கள். ஒரே சொல்ல உடைத்துப் பார்த்தார்கள். கச்சிதமான வடிவத்துக்குள் கொண்டு வந்தார்கள். இது ஆரோக்கியமான அம்சம்.  ஆனால் கட்டற்ற சுதந்திரத்தைக் கைவிட்டுவிட்டதோ என்னும் எண்ணம் எனக்குண்டு.  அப்படியான எண்ணம் வரக் காரணம் பெருந்தேவியின் கவிதைகள் எனலாம். அப்படியான ஒரு மாபெரும் சுதந்திரத்தை பெருந்தேவியின் கவிதைகளில் உணர முடிகிறது. கவிதையின் உணர்ச்சிகளுக்கு மதிப்பளித்து அதை வெளிப்படுத்த அவர் வடிவத்தைத் தேர்ந்தெடுக்கிறார். வடிவங்களால் ஆனதல்ல கவிதை என்பதன் சாட்சியங்களாக அவர் கவிதைகளை உருவாக்கிக் காட்டுகிறார். கட்டற்ற சுதந்திரம் பெற்ற அவரது கவிதைகள் ஒரு இயல்புத் தன்மையுடன் இருக்கிறது.  இயல்பாகச் சிரிக்கின்றன. இயல்பாக பேசுகின்றன. இயல்பாகக்  கிண்டலடிக்கின்றன. இயல்பாக விசனப்படுகின்றன. மனத்தில் இருந்து வடிவம் பெறுவதற்கு இடையிலான அரிதாரப் பூச்சுகளை அவரது கவிதைகளில் எங்கும் காண முடியவில்லை. அவற்றுக்கு கேமரா கூச்சமும் இல்லை. 

இதன் அர்த்தம் பெருந்தேவியின் கவிதைகளுக்கு வடிவப் பிரக்கைஞை இல்லை என்பதல்ல. கவிதைத் தொழில் நுட்பத்தின் தேர்ச்சி அவரிடம் உண்டு. தன் முன்னோடிக் கவிஞர்களின் வடிவத்திலிருந்து திமிறி எழ வேண்டும் என்ற மூர்க்கத்தை, அவரது தீயுரைத் தூக்கம் தொகுப்பில் வலுவாகக் காண முடியும். தனக்கான புது மொழியை வடிவைக் கண்டடைய வேண்டும் என்ற திணறல் பண்பு பெருந்தேவியிடம் இருந்து என் போன்றவர்கள் கற்றுக்கொள்ள வேண்டிய அம்சம்.

சில கவிதைகளில் நாம் ஒரு நவீன சிறுகதையை உணர முடியும். நீதி, சுதந்திரம் போன்ற பல்வேறு கற்பிதங்களுக்கு இடையில் சிக்கலாகியிருக்கிற ஆண், பெண் உறவு அவர் கவிதைகளின் முக்கியமான பாடுபொருள். சூழல் விவரிப்பைச் சேர்த்திவிட்டால் கவிதையாக ஆகிவிடக் கூடிய வாய்ப்புள்ள கவிதைகளும் உண்டு. இவை அல்லாமலும் பல வடிவங்களை பெருந்தேவி முயன்று பார்க்கிறார். முத்தம் கொடுங்கள் முத்தங்களாகக் கொடுங்கள் என்ற ஒரு இரு பத்திகளாக சிருஷ்டிக்கிறார். பொதுவாக அவரது கவிதைகளில் அடைப்புக் குறியில் சொற்களைப் பார்க்க முடிகிறது. இது கவிதை வடிவாக்கத்தின் ஒரு உத்திதான். இந்த அடைப்புக் குறியின் மூலம் பொதுப் புரிதலின் மற்றொரு பக்கத்தைக் காட்ட நினைக்கிறார், நீதிக்கான குறியீடாக உள்ள அசோகச் சக்கரத்தின் அந்தப் பக்கத்தில் மறைந்திருக்கும் சிங்க முகம்போல.

கவிதையின் உணர்ச்சியைப் பொறுத்து அவர் வடிவங்களைத் தேர்ந்தெடுக்கிறார். மாறாகக் கவிதைகளை வடிவத்துக்குள் சிறை வைக்க அவர் சுதந்திரம் மனம் விரும்பவில்லை. 

…

பூமி (நிலம்) என்பது காண்பதன் மூலமாக, தொடு வதன் மூலமாக உணரக்கூடிய ஸ்தூலமான வடிவம். ஆனால், உலகம் என்பது என்ன? நீதிகள், அநீதிகள், உண்மை, பொய் என்பன போன்ற கற்பிதங்களால் உருவாக்கப்பட்டது. இதைப் பெருந்தேவியின் கவிதைக் கிண்டல்கள் மறைமுகமாகச் சொல்கின்றன.

இந்த உலகம் என்னும் கற்பித அமைப்புக்குள்ளே இந்தப் புதிய நூற்றாண்டில் மீண்டும் ஓர் உலகம் உருவாகியிருக்கிறது. அதையும் பெருந்தேவியின் கவிதைகள் கவனித்துப் பதிவுசெய்திருக்கின்றன. இன்னும் சொல்லப்போனால் பெருந்தேவி கவிதைகளின் மைய அச்சாக அந்த உலகம் குறித்த அபிப்ராயங்கள் ஆகி இருக்கின்றன. நவீன சமூக வலைத் தள உலகம்தான் அது. இந்த நவீன உலகத்தின் செயல்பாடுகளின் ஓர் அங்கமாக இருந்து பெருந்தேவியின் கவிதைகள் அவற்றை விமர்சிக்கின்றன.

தற்கொலை செய்துகொள்ளப்போவதாக ஃபேஸ் புக்கில் அறிவித்துவிட்டு இறந்துபோன இளைஞன் குறித்த செய்தியை எல்லோரும் கவனித்திருப்போம். அந்த இளைஞனைப் போன்ற ஒருவன் பெருந்தேவியின் கவிதையில் வருகிறான். கணினித் திரையின் முன் தற்கொலை செய்துகொள்கிறான். இது பதிவாக அல்ல. பெரும் விவாதமாகக் கவிதையில் நடக்கிறது. இந்தத் தற்கொலை, கபாலி படம்போல் சமூக வலைத்தளத்தில் பேசப்படுகிறது. இந்தத் தற்கொலை சரியா, தவறா? அதில் உள்ள நுண் அரசியல் என்ன? அதனால் தேசியவாதம் என்னாகும்? என்பன போன்று கவிதையில் தர்க்கம் நீள்கிறது.

புதுக் கவிதை குறித்த விமர்சனங்களில் முக்கியமானதாகச் சொல்லப்படுவது அவற்றுக்கு உறுதியான லட்சியங்கள் இல்லை என்பது. பாரதிக்கு லட்சியம் இருந்தது. பாரதிதாசனுக்கும் லட்சியம் இருந்திருக்கிறது. 70களில் எழுவந்தவர்கள் சிலருக்கும் லட்சியங்கள் இருந்திருக்கலாம். இந்திய சுதந்திரம், திராவிட அரசியல், மார்க்சிய லெனிய இயக்கங்ககள் இவை எல்லாம் இந்தக் காலகட்டங்களில் வெளியே நடக்கின்றன. இந்தச் சமூக நிகழ்வுகளை, லட்சியங்களை கவிதைகளும் எதிரொலித்தன. எண்பதுகளில் எழுத வந்த சமயவேல் இந்த லட்சியங்களையெல்லாம் போட்டுவிட்டு ரிலக்ஸ்காக சிகரெட் பிடிக்கலாம் என்கிறார். 90-ல் தாரளமயம் வந்துவிடுகிறது.  இப்போது பெருந்தேவி வருகிறார். இருசக்கரத்தின் மூன்றாவது சக்கரமாகி இரவுதோறும் ஓடும் அலுவலனின் “இறுகின கால்களுக்கு இடையில் நசுங்கிச் சுருங்குகிறது கிளிக் குஞ்சு” என்கிறார்.

சமயவேல்

கவிதை எழுதுவதைக் குறித்த கவிதை ஒன்றில், கவிதைகளைக் கூட பெரும் பொறுப்பில் ஆழ்த்தாதே என்கிறார். அரசியல் சரிகளுக்காகக் கவிதை எழுதாதே என்கிறார். அரசியலற்ற, லட்சியங்கள் அற்ற இருபத்தியொன்றாம் நூற்றாண்டின் அரசியலைச் சொல்கின்றன இவரது கவிதைகள்.

…

பெருந்தேவியை நான் பெண் கவிஞர்கள் எனச் சொல்லப்படும் வரிசையில் வைத்துப் பார்க்கவில்லை. அதற்குள் அடக்க முடியாத இயல்பு அவரது கவிதைகளுக்கு உண்டு.  ஆனால் பெருந்தேவியின் கவிதைகளின் மையமாக ஆண்/ பெண் உறவு நிலைகள் இருக்கின்றன.   உடல் உறவுக்கு வங்கிக் கணக்குகளே ஆதாரம் ஆகிவிட்ட சூழலில் பெருந்தேவியின் கவிதைகள் சிறு முத்தங்களைக் கேட்கின்றன. பெண்கள் பல நிலைகளில் வருகிறார்கள். சேலை அணிந்து பார்க்கும் பெண், முலையின் நுனி, மனைவிமார் எல்லோரும் வருகிறார்கள். உறங்கும்போது  குறுஞ்செய்திகள்கூட ஆடைகள் களைவதுபோல நழுவுகின்றன. பெண் தன்னிலையாக இருந்து ஆண்களைப் பார்க்கும் கவிதைகள் இதில் இருக்கின்றன. ஆனால் இந்தக் கவிதைகள் ஆண்களைவிடப் பெண்களையே அதிகமாகக் கிண்டலுக்கு உள்ளாக்குகின்றன. சிறுவன் பெண்ணாக இருந்தாலும், ஆண் அவன் பெண்ணாக இருந்தாலும் என்று சில கவிதைகளில் சொல்கிறார். இந்த ஆண் / பெண்  என உருவாக்கப்பட்டிரும் மன பேதங்களைச் சொல்ல இந்தக் கவிதை முயல்வதாகக் கொள்கிறேன். மற்ற பெண் கவிஞர்களிடம் இருந்து வேறுபடுத்திக் காட்டுவது பெருந்தேவி அதை சிருஷ்டிக்கும் விதம்தான். அதில் கூக்குரல் இல்லை. முலைகள், யோனி, உடலுறவுக் காட்சிகள் எல்லாமும் பெருந்தேவியின் கவிதைகளிலும் உண்டு. ஆனால் அவை அதிர்சிக்காக உருவாக்கப்பட்டதில்லை. கவிதையின் தேவை பொருட்டே வெளிப்படுகின்றன. பெருந்தேவிக்குக் கவிதையே பிரதானம்.

மொத்தமாகப் பார்க்கும்போது பெண் மையக் கருத்து என்னும் ஒற்றைத் தளத்தில் நிறுத்திவிடாமல் இரண்டாயிரம் ஆண்டுக் கவிதைப் பாரம்பரியத்தில் வைத்துப் பார்க்க வேண்டிய ஒரு கவி ஆளுமை எனப் பெருந்தேவியைச் சொல்லலாம்.

மிதிலா மிதிலா

மிதிலா மிதிலா

வெண் மணல் பரப்பினில்
மிதிலா மிதிலா
ஏர் முனையின் கீழல்ல
நீ தவழ்வது
பாதிராமணல்* விரிப்பில்

நித்யம்
அநித்யமாகி
சமுத்திரங்கள் வற்றி
வெண்குதிரைகள் கரையேறிவிட்டன

மிதிலா
நீ என்ன செய்துகொண்டிருக்கிறாய்?

கரையோரங்களில்
உன் கண்களைப் பறிப்பது
மான் அல்ல
மாயமும் அல்ல
அவை
செம்மீன் தேடி வரும் நீர் நாய்கள்

மிதிலா
காகமாக அல்ல
அவன்
நீ வியந்து பார்க்கும்
பாம்புத்தாரா* *வாக  உருமாறிப்
பறந்துகொண்டிருக்கிறான்

பூமி புரண்டு
புலன்கள் திசை மாறி
இருபத்தியொன்றாம் நூற்றாண்டு
எல்லோரையும் வெளியேற்றிவிட்டது
அவர்களும் இவர்களும்
இவனும் அவனும்கூட
இந்தத் தீவிலிருந்து
கரையேறிச் சென்றுவிட்டார்கள்

நீதம்
அநீதமாகி
அநீதமே
நீதமான பிறகு
பாவக் கனி விழுங்கிய பறவையாக
பாதிராமணல் மீது
ஏன் பறந்துகொண்டிருக்கிறாய்?

மிதிலா மிதிலா

* ஆலப்புழா மாவட்டத்தில் வேம்பநாடு ஏரியின் நடுவில் உள்ள சிறிய தீவு பாதிராமணல். முஹம்மா பஞ்சாயத்துக்கு உட்பட்ட இந்தச் சிற்றூரில் வாழ்ந்த குடும்பங்கள் 1970களுக்குப் பிறகு வெளியேறிவிட்டன. இப்போது பாதிராமணல் ஆளரவமற்ற தீவு.

* * பாம்புத்தாரா, பாம்புபோல் நீண்டு வளைந்த தலையுள்ள பறவை. வேம்பநாடு ஏரியில் பரவலாகக் காணப்படும்பறவையினங்களுள் ஒன்று. 

(காலச்சுவடு ஏப்ரல் இதழ் 2016)

ஸ்பானிய இயக்குநர் கார்லோஸ் சாரா - வாழ்வுடன் தொடர்புடைய கதைகளையே விரும்புகிறேன்

 

ஸ்பானிய நாட்டுப் புற இசை வடிவமான ஃபிளமாங்கோவைப் பற்றிய ‘ஃபிளமாங்கோ’ உங்களுடைய மிக முக்கியமான படமாகப் பேசப்படுகிறது. ஃபிளமாங்கோவை எப்போது விரும்பத் தொடங்கினீர்கள்?

நான் குழந்தையாக இருந்தபோது ஃபிளமாங்கோ தெருவில் பாடப்படும் இசையாக இருந்தது. 1936ஆம் ஆண்டு நடந்த உள்நாட்டு போரின்போதும், போருக்குப் பிறகும் தென்பகுதியில் இருந்து கட்டட வேலைகளுக்காக மாட்ரிட் வந்த தொழிலாளர்கள் இதைப் பாடுவார்கள். ஆனால் இப்போது தெருக்களில் ஃபிளமாங்கோவை யாரும் பாடுவதில்லை. ஃபிளமாங்கோ வேறு மாதிரியாக மாறிவிட்டது. கலாச்சார ரீதியாகவும் ஒழுங்குரீதியாகவும் மாறிவிட்டது. இளைஞன் ஆனபோது எனக்கு ஃபிளமாங்கோ மீது ஆர்வம் வந்தது. 

உங்களுடைய பெரும்பாலான படங்கள் நாடகம்போல இருக்கின்றன. இதைத் திட்டமிட்டுச் செய்கிறீர்களா?

 

ஆம். நாடகங்களைத்தான் படமாக்க முயன்றிருக்கிறேன். நாடகத்தில் உள்ள எளிய அழகியல் கூறுகளையும் ஓபரா நாடக மொழியையும் படங்களில் பயன்படுத்துகிறேன். இன்னொரு விஷயம், நான் நாடகங்களையும் இயக்கி இருக்கிறேன் என்பதை நீங்கள் மறந்துவிடக் கூடாது. 

உங்கள் எல்லாப் படங்களும் ஸ்பெயினைப் பின்னணியாகக் கொண்டவை. வெளியில் படம் எடுப்பதற்கான வாய்ப்புகள் இருந்தும் நீங்கள் ஏன் முயற்சிக்கவில்லை? சொந்த மண்மீது உள்ள பிடிப்புதான் காரணமா?

 

எனக்குத் தெரிந்த விஷயங்களை எடுப்பது எளிதாக உள்ளது. என் கலாச்சாரப் பின்புலத்திற்கு நெருக்கமான சில நாடுகளில் வேலை பார்த்திருக்கிறேன். ஆனாலும் என் வாழ்க்கையோடு தொடர்புடைய கதையைத்தான் படமாக எடுக்கத் தேர்ந்தெடுப்பேன். 

50 ஆண்டுகளுக்கு மேலாக இந்தத் துறையில் இருக்கிறீர்கள். தொழில்நுட்ப ரீதியாக சினிமா அடைந்திருக்கும் மாற்றங்களை எப்படிப் பார்க்கிறீர்கள்?

 

சினிமா எடுக்க இப்போது பல எளிய வழிகள் வந்துவிட்டன. ஒரு சிறிய டிஜிட்டல் கேமராவை வைத்துச் சினிமா எடுத்துவிட முடியும். இது நல்ல வாய்ப்பு. ஆனால் இன்று சினிமா பொருளாதார எல்லைகளுக்குக் கட்டுப்பட்டு இயங்குவதாக ஆகிவிட்டது. சினிமா சுதந்திரமான எழுத்துகள்போல, ஓவியம்போல இருக்க வேண்டும். 

உங்கள் கதையைப் படமாக்குவதற்கும் வேறு ஒருவரின் கதையைப் படமாக்குவதற்கும் உள்ள வேறுபாடு என்ன?

 

எழுதுவது எனக்குப் பிடித்த விஷயம்தான். ஆனால் எல்லாக் கதைகளையும் நானே எழுதிக்கொள்ள வேண்டிய அவசியம் இல்லை. பெரும்பாலும் மற்றவர்களின் கதைகளைத்தான் படமாக்கியிருக்கிறேன். நாடகங்களை அடிப்படையாக வைத்தும் எடுத்திருக்கிறேன். ஆனால் என் கதைகளைப் படமாக்குவதில் பெரும் சுதந்திரத்தை உணர்கிறேன். 

இப்போதும் இளமையின் உற்சாகத்துடன் சினிமா எடுத்துக்கொண்டிருக்கிறீர்கள். இந்த வாழ்நாள் சாதனையாளர் விருது உங்களை வயதானவராக ஆக்குகிறதா?

 

இல்லை. இந்த அங்கீகாரம்தான் நான் உயிர்ப்புடன் இயங்குவதை உணரச் செய்கிறது. எனக்குக் கிடைத்த இந்த மரியாதைக்காக நான் கேரளாவுக்கு நன்றி சொல்லிக்கொள்கிறேன். 

இந்தியப் பயணம் எப்படி இருக்கிறது?

 

நான் வியக்கும் மரியாதைக்குரிய நாடு இந்தியா. இந்தியா எனக்கு நெருக்கமாகவும் அதே சமயம் அந்நியமாகவும் இருக்கிறது. அதன் நகரங்கள், முரண்பாடுகள், பல்வேறு விதமான அதன் வண்ணங்கள் எல்லாம் வசீகரிக்கக்கூடியவையாக இருக்கின்றன. 

-ஜெய்குமார் மண்குதிரை

(13.12.2013 தி இந்து தமிழ்) 

(கார்லோஸ் சாரா, ஸ்பானிய இயக்குனர். Flamenco, Tango, Fados ஆகியவை இவரது முக்கியமான படங்கள். )

(விஜயா வேலாயுதம் நேர்காணல்) வாசகன் விதை நெல்லைப் போன்றவன்

கோவையின் அடையாளுங்கள் ஒன்று விஜயா பதிப்பகம். அதன் பதிப்பாளர் விஜயா வேலாயுதம், இந்தத் துறையில் ஐம்பது ஆண்டுகள் அனுபவம் உள்ளவர். 1978-ம் முதன் முதலாக வாசகர்களுக்கான திருவிழாவை நடத்தியவர். புத்தக விற்பனையாளராக, பதிப்பாளராக மட்டுமல்லாமல் முதன்மையான வாசகராகவும் இருப்பவர். தென்னிந்தியப் புத்தக விற்பனையாளர்கள் மற்றும் பதிப்பாளர்கள் சங்கத்தின் (பாபசி) விருது பெற்றவர். கோவையில் அவரது புத்தகக் கடையில் வைத்து மேற்கொண்ட நேர்காணலின் சுருக்கம் இது.

முதலில் பதிப்பித்த புத்தகம் எது?

‘புதிய பார்வை’ என்னும் பெயரில் நா.பார்த்தசாரதியின் கட்டுரைகளை வெளியிட்டோம். பிறகு அவரது கவிதைகளை, ‘மணிவண்னன் கவிதைகள்’ என்ற பெயரிலும் சிறுகதைகளை ‘தேவதைகளும் சில சொற்களும்’ என்னும் பெயரிலும் வெளியிட்டோம். பிறகு மு.மேத்தாவின் ‘கண்ணீர்ப் பூக்கள், ‘ஊர்வலம்’ ஆகிய தொகுப்புகளையும் வெளியிட்டோம்.

முன்னனுபவம் இல்லாமல் எப்படி இந்தத் துறைக்கு வந்தீர்கள்?

முன்னனுபவம் இல்லை; ஆனால் வாசிப்புனுபவம் இருந்தது. முன்பு ரயில்வே ஸ்டேஷன்களில் பழநியப்பா பிரதர்ஸ் புத்தங்களைக் காட்சிக்கு வைத்திருப்பார்கள். மதுரையில் சாமிநாதன், பாரதி புத்தகாலயம் என்ற பெயரில் வைத்திருப்பார். இவையெல்லாம் ஒரு தீப் பொறியாக எனக்குள்ளே விழுந்தது. மற்றபடி ஒரு வாசகனாக நான் எப்படியெல்லாம் புத்தகங்களைத் தேடி அலைந்தேனோ அதை அடிப்படையாக வைத்துக்கொண்டுதான் இந்தத் தொழிலுக்கு வந்தேன். வாசிப்பு என்றால் ரொம்பவும் உணர்ச்சிவசமாக ஆகிவிடுவேன். ஜெயமோகன், ராஜமார்த்தாண்டன் பற்றி, ‘உயர் அழுத்த மின்சாரம் ஓடும் மெல்லிய கம்பி போன்றவர்’ எனச் சொல்வார். அது எனக்கும் பொருந்தும். இந்த வாசிப்புதான் எனக்கு உயர் அழுத்த மின்சாரம்.

துப்பறியும் நாவலில் தொடங்கி சமூக நாவல் பக்கம் வந்ததாகக் கூறியுள்ளீர்கள். அந்தக் காலகட்டத்தில் பிரபலமாகயிருந்த சரித்திர நாவல் உங்களைக் கவரவில்லையா?

சிறு வயதிலேயே வறுமையைப் பார்த்துதான் வளர்ந்தேன். அதனால் சரித்திர நாவல்களின் பிரம்மாண்டம் என்னை ஈர்க்கவில்லை. சமீபத்தில் ஜெயமோகனின் ‘அறம்’ தொகுப்பில் ‘சோற்றுக் கணக்கு’ என்னும் ஒரு கதை. திருவனந்தபுரத்தில் சாப்பாட்டுக் கடை வைத்திருந்த கெத்தேல் சாகிப் என்பவரைப் பற்றிய கதை. இதைப் படித்தால் சாப்பாடின் முக்கியத்துவம் தெரிகிறது. இந்த மாதிரி கதைகள்தான் எனக்குப் பிடித்திருக்கின்றன.

சுய முன்னேற்ற நூல்களும், உடல் நலன் சம்பந்தப்பட்ட நூல்களும்தான் அதிகமாக விற்பனையாகின்றனவா?

இல்லை. நீங்கள் வாசகர்களிடம் இனம் காட்ட வேண்டும். இங்கு ஒரு அம்மா வந்தார். பழ. கருப்பையாவின் ‘மகாபாரம் மாபெரும் விவாதம்’ என்னும் புத்தகத்தை எடுத்து அவரிடம் காட்டினேன். அதை முழுக்கப் படித்திருக்கிறேன். அந்தப் புத்தகம் என்னைத் தூங்கவிடாமல் செய்திருக்கிறது. அதிலிருந்து, ‘காக்கப்பட வேண்டிய இல்லத்திற்கு வழி விசாரித்துச் சென்று கதவைத் தட்டுவது அறம்’ என்ற ஒரு வரியை எடுத்துக் காண்பித்தேன். சாதரணமான வரிதான். உடனே ‘பில் போட்ருங்க’ என்று சொல்லிவிட்டார்.

புத்தகத்தை அத்தியாவசியப் பொருளாகப் பாவிக்க வேண்டும் என வலியுறுத்தியிருக்கிறீர்கள். ஆனால் இன்றைக்குப் புத்தகங்களின் விலை அதிகமாகியுள்ளதே?

வாங்க வேண்டும் என நினைக்கும் வாசகன் எவ்வளவு விலை இருந்தாலும் வாங்குவான். ரோட்டில் போகும் ஒருவரை மறித்து இந்தப் புத்தகத்தை இலவசமாகத் தருகிறேன் வைத்துக்கொள் என்றால் வாங்குவாரா? படித்துப் பார்த்தால் 50 ரூபாய் தருகிறேன் எனச் சொல்லிப் பாருங்கள் வாங்க மட்டார். அதனால் விலை அதிகம் என்பதில் எனக்கு உடன் பாடில்லை. பதிப்பாளர்கள், விற்பனையாளர்களை ஊக்குவிக்க வேண்டும். லாபம் ஒன்றை மட்டும் நோக்கமாகக் கொண்டு பதிப்பாளர்கள் செயல்படக் கூடாது. எத்தனை ஹோட்டல்கள், எத்தனை ஸ்வீட்ஸ் ஸ்டால் இருக்கின்றன, ஆனால் புத்தகக் கடைகள்?

எழுத்தாளர்களைத் தொடர்ந்து கெளரவுத்து வருகிறீர்கள்…

சாகித்திய அகாடமி விருது பெறும் எழுத்தாளார்களுக்குத் தொடர்ந்து பாராட்டுக் கூட்டம் நடத்தி வருகிறோம். தி.க.சிவசங்கரன் சாகித்திய அகாடமி வாங்கியபோது மட்டும் விழா நடத்தவில்லை. ஏனென்றால் ‘விமர்சனங்கள், மதிப்புரைகள், பேட்டிகள்’ நூலை நாங்கள்தான் வெளியிட்டோம். பொதுவாக எங்கள் நூல்களுக்கு நாங்களே பாராட்டுக் கூட்டம் நடத்துவதில்லை.

இதில் ஒரு சுவையான சம்பவம். நாங்கள் வெளியிட்டிருந்த வண்ணதாசனின் ‘சமவெளி’ சிறுகதைத் தொகுப்பைப் பாரதியார் பல்கலைக்கழகம் பாடமாகத் தேர்வுசெய்தது. அது குறித்து எனக்கு எழுதியிருந்தார்கள். அப்போது நிலைக்கோட்டையில் வண்ணதாசன் ஸ்டேட் வங்கியில் பணியில் இருந்தார். கொஞ்சம் ஸ்வீட் வாங்கிப் போய் அவருடன் பணியாற்றும் எல்லோருக்கும் கொடுத்தேன். அவர்களுக்கு இவர் எழுத்தாளர் என்பதே அப்போதுதான் தெரியும். பின்னால் இங்கு நடந்த ஒரு விருது விழாவில் இதையெல்லாம் விடப் பெரிய விருதை வேலாயுதம் கொடுத்துவிட்டார் என்றார் வண்ணதாசன்.

வாசகர்களுக்கும் உங்களுக்குமான உறவு எப்படி இருக்கிறது?

ஒரு தீவிரமான வாசகன் வந்தால், எனக்கு விதை நெல் கிடைத்துவிட்டதைப் போன்ற மகிழ்ச்சி. நான் எப்படித் துப்பறியும் நாவல் வாசிக்கத் தொடங்கி இந்த இடத்திற்கு வந்தேனோ அதுமாதிரி எங்களால் வாசகர்கள் மாறியிருக்கிறார்கள்; வளர்ந்திருக்கிறார்கள். வாசகர்களை ஒட்டி நானும் வளர்ந்திருக்கிறேன். விற்பனை மட்டுமல்ல; மக்களின் பண்பும் வளர்ந்திருக்கிறது. ஒருத்தர் வாரார். ஆறு புத்தகங்கள் வாங்குகிறார். ஒன்றுக்குப் பில் போட எங்கள் பிள்ளைகள் மறந்துவிடுகிறார்கள். தேடி வந்து கொடுத்துவிட்டுப் போகிறார்.

மக்களின் ரசனையை மாற்ற முடியுமா?

உள்ள வந்துவிட்டால் போதும். ‘நீச்சல் கற்றுக்கொள்வது எப்படி?’ ‘கார் ஓட்டுவது எப்படி?’ ‘சமையல்’ எது வேண்டுமானாலும் இருக்கட்டும். வாங்கத் தலைப்பட்டுவிட்டால் போதும். தானாகவே மாறிவிடும். ஜிலேபியவே ஒருத்தன் தின்றுகொண்டிருக்க முடியாது. அவனுக்குத் தெகட்டும். அப்போது அவன் தீவிர இலக்கியத்துக்கு வந்துதான் ஆக வேண்டும்.

மு.வ., ஜெயகாந்தன், கண்ணதாசன், நா.பா என உங்கள் ஆதர்ச எழுத்தாளார்களில் ஏன் நா.பா.வை மட்டும் ஏன் பதிப்பித்தீர்கள்?

ஜெயகாந்தன் புத்தகங்களை மீனாட்சிப் புத்தக நிலையம் வெளியிட்டு வந்தார்கள். மு.வ.வின் புத்தகங்களை தமிழ்ப் புத்தகாலயம் வெளியிட்டுவந்தது. இதற்கு இடையில் போய் நான் நின்றால் சரி இல்லை. கண்ணதாசன் இங்கு வந்திருந்தபோது, ஒரு ஸ்கிரிப்ட் கொடுத்து ‘பப்பளிஷ் பண்ணிக்கோ’ என்று சொன்னார். நான் மறுக்காமல் வாங்கிவைத்துவிட்டு போகும்போது அவரிடமே திருப்பிக் கொடுத்துவிட்டேன். ஏனென்றால் வானதி திருநாவுக்கரசுதான் கண்ணதாசனின் புத்தகங்களைத் தொடர்ந்து வெளியிட்டிருக்கிறார். அதை வாங்குவது நல்ல பண்பல்ல. நா.பா., தமிழ்ப் புத்தகாலயம் பதிப்பிக்காத புத்தகங்களை என்னிடம் தந்து பதிப்பிக்கச் சொன்னார். அதனால்தான் அவற்றைப் பதிப்பித்தேன்.

சமீபத்தில் பதிப்பித்த புத்தகம் எது?

சமீபத்தில் நாஞ்சில் நாடனின் நேர்காணல் தொகுதியைப் பதிப்பித்திருக்கிறோம். விருப்பு, வெறுப்பு இல்லாமல் தன் கருத்துகளை வெளிப்படையாக, துணிச்சலாகச் சொல்லக்கூடியவர். அடுத்தாக ஜெயமோகனின் ‘நூறு நாற்காலிகள். இந்த நூல் மலையாளத்தில் ‘நூறு சிம்மாசனம்’ என்னும் பெயரில் வெளிவந்து லட்சம் பிரதிகள் விற்றிருக்கின்றன. இப்போது எழுதுபவர்களில் ஜெயமோகன் அளவுக்கு திறமையான எழுத்தாளர் இல்லை எனச் சொல்லலாம். அவரின் பணிவும் திறமையும் என்னை வியக்க வைக்கிறது.

சந்திப்பு: ஜெய்குமார் மண்குதிரை